October 20, 2009

Pekalongan, Kota Batik

Pekalongan was een vreemde ervaring. Het is de grootste Batik stad van Java, maar ik heb meer het gevoel dat ze er misschien het meeste geld mee verdienen..
We gingen met een kleine bus naar Pekalongan, ongeveer 2 u rijden, helaas waren we de eerste die opgehaald werden, dus reden we ook nog een uur rond in Semarang.
We begonnen onze dag bij de Pasar Batik van Pekalongan, en dat viel erg tegen. Alleen maar kraampjes met nepbatik kleding die vaak geprint was. Tommas vroeg aan verschillende verkoopsters wat types was in de Batik stijl van Pekalongan, maar dat wisten ze niet..We besloten verder te gaan naar Mr Romy, blijkbaar een van de grootste Batikmakers van Pekalongan. We namen een gewone bus, maar die bleef heel lang stil staan bij de markt (wel goed om foto's te maken), de busjongen riep ons ineens en had blijkbaar een becak voor ons geregeld naar Romy. De foto's is echt hilarisch, ik denk dat mijn camera niet werkt!Foto door Tommas Kurniawan, "Just take it!"Bij Romy aangekomen vroeg Tommas aan een passerende man of dit Romy's plek was, hij reageerde "Ik ben Romy". Romy had het druk, dat wist ik al, maar zijn chauffeur zou ons de werkplaats laten zien. Dus we sprongen van de becak in zijn auto.Foto door Tommas Kurniawan, "I can use it"

Blijkbaar runt Romy een batikindustrie waar 60 mensen voor hem werken (das heel veel), dus zelf maken is er voor Romy niet bij. Een van zijn werknemers gaf ons een erg leuke rondleiding. Ik mocht het stempelen proberen en daarna vroeg hij of ik het ook geverfd wou. Hij ging naar de verfmannen en die hebben het satijnendoekje met zoveel zorg gekleurd met een natuurlijke kleur. Echt super lief!
Daarna wilde ik eigenlijk verder, maar Romy kwam terug en vond dat ik ook cating moest proberen op zijde. Tommas foto's spreken boekdelen. Ik voelde me zo ongemakkelijk en satijn is het moeilijkste, dus ik zei dat en Romy reageerde zo van, "Ik vind satijn juist het makkelijkst!", ik brandde recht door de stof heen en gelukkig vroeg Tommas mij of t ging. Dus ik zei dat ik me vet ongemakkelijk voelde, hij verzekerde me dat ik gewoon kon stoppen. Ik was zo opgelucht.
Tommas was het met mij eens dat Romy niet een batikmaker is, maar een zakenman, en dat ik in ieder geval niet bij hem in de leer moet gaan.Foto door Tommas Kurniawan, "you can?"Foto door Tommas Kurniawan, "it's not good"

Naar ons bezoek..bracht de chauffeur ons naar het Batik museum. Erg mooi museum, maar ik mocht geen foto's maken van de batikstoffen, erg jammer. Ze hadden heel veel stoffen uit Lasem, Cirebon en Surakarta (Solo), ik ben blij dat ik nog naar Solo ga, want de stijl is fantastisch. Cirebon batik is eigenlijk een van mijn favorieten, maar ik kan daar hopelijk volgend jaar rondkijken.
Na het museum moesten we nog tot 18 u wachten tot de bus terug naar Semarang kwam, dus gingen we naar een grote mall met een becak. Helaas kwam de bus pas om half 7 dus we hebben meer dan 2 uur zitten wachten...gelukkig is er veel te doen in een mall zoals eten bij KFC, hihi, het is vreemd genoeg erg populair hier, maar hier eten ze rijst erbij inplaats van frietjes. Natuurlijk kon ik er nix eten dus regelde Tommas wat anders.Foto door Tommas Kurniawan, "spagethy & mi hun"

1 comment:

Tubagus P. Svarajati said...

Hi Sabine,

I really like the picture where you are sitting at the right corner while the two bosses are stairing at you with holding their arms.

How a white Holland girl is being "punished" by the brown indigenous!

Hope your trip to Pekalongan brings you good impressions.

Best,
Tubagus P. Svarajati
http://rumahseniyaitu.blogspot.com/